سوئد، سال ۱۹۵۷؛ اینگمار برگمانِ ۳۸ ساله در اوج دورانِ خلاقیت خود قرار دارد. در این سال، دو فیلم از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌هایش، «مهر هفتم» و «توت فرنگی‌های وحشی» اکران می‌شوند. او در همین سال یک فیلم تلویزیونی را کارگردانی می‌کند و ساخت چهار تئاترِ همزمان را آغاز می‌کند. همه‌ی این‌ها در حالی است که برگمان در زندگی شخصی خود نیز به همین اندازه شلوغ و درگیر است. مصاحبه‌ها و فیلم‌های مستند آرشیو شده در طول فیلم، شهرت و محبوبیت جهانی او را نشان می‌دهند، در عین حال که به گذشته‌ی خانوادگیِ مشکل‌دار و شیفتگی او به نازیسم هم می‌پردازند. روابط پرتعداد او با ن و همچنین عادت او به نادیده گرفتن فرزندانش (و حتی فراموش کردن اینکه چند فرزند دارد) و رویکرد وسواسی او به هدایت بازیگران در فیلم‌ها و تئاترهایش موضوعات مورد بررسی در این فیلمِ مستند هستند.
درباره این سایت